Recycling in LCA: Benaderingen voor einde-levensduur allocatie

De standaarden voor het uitvoeren van een LCA-studie zijn ISO 14040 (die principes en kaders behandelt) en ISO 14044 (die vereisten en richtlijnen behandelt). Het volgen van deze standaarden zorgt voor een conforme studie met betrouwbare resultaten. Als de studie echter het recyclen van materialen omvat, moet er ook een methodologische benadering worden gekozen voor de toewijzing van lasten en voordelen. De keuze van de benadering is aan de beoefenaar, zolang het maar in lijn is met het doel en de reikwijdte van de studie. Deze keuze zal de interpretatie van de LCA-resultaten beïnvloeden, dus het is belangrijk om te begrijpen wat elke benadering inhoudt en welke het meest geschikt is voor jouw studie.

Er zijn verschillende benaderingen die gevolgd kunnen worden voor recycled content allocatie, waaronder de cut-off benadering, de vermeden lasten benadering en de circulaire voetafdrukformule. In dit artikel zullen we deze veelvoorkomende benaderingen en hun verschillen uitleggen.

Ook bekend als de 100:0-benadering, stelt de benadering van gerecyclede inhoud, of de cut-off benadering, dat de primaire gebruiker de milieu-impact van het productieproces draagt (dit volgt het principe van “de vervuiler betaalt”). Als het materiaal vervolgens wordt gerecycled, krijgt de primaire gebruiker geen krediet voor het leveren van dit gerecyclede materiaal. In plaats daarvan ontvangt de secundaire gebruiker het materiaal zonder de milieu-impact (lasten) van zijn oorspronkelijke productieproces en draagt alleen de milieu-impact van de recyclingprocessen. Er worden geen credits toegekend aan de primaire producent voor het beschikbaar maken van producten voor recycling aan het einde van hun levensduur.

Bijvoorbeeld, wanneer staal wordt gerecycled, wordt het staal belastingsvrij ontvangen op het moment van recyclen. Eenmaal gerecycled draagt het secundaire staal de last van het recyclingproces, evenals eventuele stappen die nodig zijn om het staal gereed te maken voor gebruik. De primaire producent van het staal ontvangt geen enkele krediet voor het secundaire gebruik van het product.

Deze benadering stimuleert naar verluidt het gebruik van een hoger percentage gerecycled materiaal binnen een product, omdat het een lagere milieubelasting met zich meebrengt dan het gebruik van maagdelijke/primaire materialen. Het wordt ook beschouwd als gemakkelijk te volgen en te communiceren.

Ook bekend als de 0:100 benadering, werkt deze benadering onder de veronderstelling dat het gerecyclede materiaal (secundair materiaal) een hoeveelheid maagdelijk materiaal vervangt. Binnen deze benadering worden de voordelen van recycling toegeschreven aan de productie van het primaire product en zijn gelijk aan de vermeden milieu-impact die zou zijn opgetreden als nieuw maagdelijk materiaal zou worden verwerkt. De milieu-impact die gepaard gaat met het gebruik van maagdelijke materialen voor de productie van recycleerbare producten wordt overgedragen naar de laatste fase van de levenscyclus. De methode van vermeden lasten zou de productie van gerecycled materiaal stimuleren en heeft de voorkeur van sommige industrieën (bijv. de metaalindustrie).

Nogmaals kijkend naar het voorbeeld van staal, zou het toepassen van de benadering van vermeden lasten, de milieu-impact verbonden aan de productie van primair staal aanzienlijk verminderen, omdat daar de credit voor recycling wordt toegekend. De milieulasten van de primaire productie worden dan in plaats daarvan overgedragen naar de laatste fase van de levenscyclus van het product.

De Circulaire Voetafdruk Formule is een methode die is overgenomen uit het kader van de Europese Commissie voor PEF en OEF, die hergebruikte en gerecyclede inhoud behandelt, evenals diverse scenario’s aan het einde van de levensduur in LCA. Afhankelijk van het aanbod en de vraag naar het gerecyclede materiaal, worden de lasten van recycling verdeeld tussen het primaire systeem en het secundaire systeem.

In principe kan de volgende redenering worden toegepast:

• Hoge aanvoer van recyclebare materialen en een lage vraag: de formule richt zich op gerecyclede inhoud.
• Lage aanvoer van recyclebare materialen en een hoge vraag: de formule richt zich op recyclebaarheid aan het einde van de levensduur.

Binnen de PEF-richtlijn wordt dit aangeduid als “de A-factor”, waarbij een A-factor van 1 de 100:0 benadering weerspiegelt, en een A-factor van 0 de 0:100 benadering weerspiegelt. Voor PEF-studies zal de A-factor altijd binnen het bereik van 0,2 – 0,8 vallen. Een waarde van 0,2 geeft een lage aanvoer van recyclebare materialen en een hoge marktvraag aan, terwijl 0,8 wijst op een hoge aanvoer van recyclebare materialen en een lage marktvraag. Specifieke waarden worden verstrekt voor PEF-studies, maar als deze niet beschikbaar zijn, wordt een standaardwaarde van 0,5 gebruikt.

Op dit moment bestaat er geen consensus over de definitieve benadering van recycled content allocatie. Het is echter essentieel om op te merken dat bepaalde normen en richtlijnen specifieke methodologieën aanbevelen.

Bij Ecomatters kunnen helpen bij het bepalen van het type LCA-studie dat het meest geschikt is voor jouw doelen, en als zodanig de meest geschikte benadering voor recycled content. Ontdek meer over hoe we werken met de benadering van Life Cycle Thinking, of neem contact met ons op.